همفکر یک رویداد هفتگی و فرصتی برای کارآفرینان، برنامه‌نویسان، طراحان و سرمایه‌گذاران است که به شبکه‌سازی،‌ تبادل نظر و یادگیری از یکدیگر بپردازند.

همفکر بستری برای انتقال تجربه‌ها و توسعه ارتباطات حرفه‌ای است. کارآفرینان، صاحبان ایده، افراد دارای تخصص و یا علاقه مند به یادگیری (در هر زمینه ای) ، سرمایه‌گذارها، مشاورها و سایر علاقه‌مندان به کسب‌وکار، در همفکر گرد هم آمده و در مورد ایده‌ها، استارت‌آپ‌ها، کسب‌وکارها و علاقه‌مندی‌های خود به گفتگو می‌پردازند.

شرکت‌کنندگان در همفکر با یکدیگر همفکری و مشورت نموده و اطلاعات و تجربیاتشان را به اشتراک می‌گذارند؛ ارتباطاتی که در همفکر شکل می‌گیرد، می‌تواند زمینه‌ساز شروع همکاری‌های جدید شود.

مشاهده می‌کنید که یکی از دوستان‌تان به سفری دلنشین رفته است؛ دوستی دیگر به‌تازگی ازدواج کرده؛ فرد دیگری به‌تازگی از سفر خود برگشته؛ دوست دیگری اخیرا شرکت نوپایی را در یکی از شهرها تأسیس کرده؛ در همین‌حین شما با خود فکر می‌کنید که آیا شیر موجود در یخچال‌تان هنوز قابل‌خوردن است یا اگر آن را به‌همراه غلات صبحانه‌تان بخورید، دل‌درد می‌گیرید و مریض می‌شوید.

اشتباه نکنید؛ این مقاله قرار نیست صرفا به یک‌سری یاوه‌سرایی درباره‌ی شبکه‌های اجتماعی، اثرات مخرب پیشرفت سرسام‌آور فناوری و تغییرات حاصل‌شده در زندگی ما انسان‌ها بپردازد؛ نه‌تنها نگارنده‌ی مقاله بلکه قطعا عده‌ی زیاد دیگری از مردم معتقد هستند که فناوری الزاما خوب یا الزاما بد نیست؛ این به خود ما بستگی دارد که به چه‌ نحوی از آن بهره بگیریم.

اما موضوع مهمی هست که باید بدانید؛ اجازه دهید به موضوع مهمی مثل اثرات مخرب اینستاگرام، یک نگاهی علمی کوتاه داشته باشیم.

یک نگاه علمی

پیش از هر چیزی، موضوع مهمی را باید بدانید؛ اسنپ‌چت، اینستاگرام، فیسبوک و دیگر شبکه‌های اجتماعی،‌ همه و همه توسط افرادی طراحی و توسعه داده شده‌اند که روزها تلاش کرده‌اند تا بالاخره بتوانند به‌راهی دست پیدا کنند تا با اتکاء به آن، کاری کنند که شما نخواهید اپلیکیشن آن‌ها را ببندید. درواقع هدف آن‌ها، این است که شما از اپلیکیشن‌شان همواره استفاده کنید.

مدتی پیش مقاله‌ای جالب در رسانه‌ی هافینگتن پست درباره‌ی آثار مخرب شبکه‌های اجتماعی نظیر اینستاگرام روی اعتمادبه‌نفس و سلامت روانی افراد منتشر شد که واکنش‌های متعددی را به‌دنبال داشت؛ آن مقاله،‌ یوتیوب را بهترین و اینستاگرام را بدترین شبکه‌ی اجتماعی برای سلامتی روانی افراد جوان معرفی می‌کرد. نویسنده‌ی هافینگتن پست نوشته بود:‌ «شبکه‌های اجتماعی که طبق بررسی‌های صورت‌گرفته، اعتیادآورتر از سیگار و الکل هستند، هم‌اکنون به‌شدت به‌درون زندگی جوانان نفوذ کرده‌اند؛ به‌حدی که به‌ هنگام صحبت درباره‌ی سلامت روانی جوانان، نمی‌توان از آثار مهم شبکه‌های اجتماعی روی این مقوله چشم‌پوشی کرد.»

این یعنی شبکه‌های اجتماعی اگر به‌شکلی درست مورد استفاده قرار نگیرند، می‌توانند همان آثاری را روی ما داشته باشند که الکل و حتی مواد مخدر روی مصرف‌کنندگان‌شان دارند. هر موقع کسی پست‌های ما را لایک می‌کند یا زیر آن‌ها کامنت می‌گذارد، در بدن‌مان دوپامین ترشح می‌شود و احساس لذت می‌کنیم. دوپامین درواقع ترکیبی آلی است که نقشی حیاتی در بدن و مغز دارد؛ تحقیقات علمی زیادی، ارتباط بین اجتماعی بودن و میزان ترشح دوپامین در بدن را اثبات کرده‌اند. دوپامین همچنین نقش پر رنگی در اضطراب اجتماعی دارد. همین لذت ناشی از دوپامین می‌تواند وابستگی ایجاد کند و حالتی اعتیادآور به‌خود بگیرد.

نکته‌ی حائز اهمیت اینجا است که هیچ‌کس به ما نشان نداده است که چگونه به‌درستی از شبکه‌ای اجتماعی نظیر اینستاگرام استفاده کنیم؛ احتمالا بسیاری از شما حتی تا زمان خواندن این مقاله، چیزی درباره‌ی دوپامین و اثرات آن در بدن نمی‌دانستید. بنابراین به‌طور عادی هیچ نگرانی خاصی درباره‌ی استفاده‌ی بیش از حد از شبکه‌های اجتماعی نداشته‌اید.

نگارنده‌ی این مقاله که پیش‌تر به اسنپ‌چت علاقه داشته، می‌گوید که حالا بیشتر درگیر اینستاگرام شده است. وی می‌گوید یکی از اصلی‌ترین دلایلش برای علاقه به اینستاگرام، این است که می‌توان به‌سادگی در هر زمان و هر مکان لحظه‌های کوتاهی از زندگی را با دیگران به‌اشتراک گذاشت.

اما تصور کنید که ساعت ۶ عصر است و در کافی‌شاپ نشسته‌اید،‌ یک عصر جمعه‌ی دل‌انگیز با دوست خود در کافه هستید و درباره‌ی موضوعی که به آن علاقه‌ دارید،‌ بحث می‌کنید؛ در همین‌ هنگام چند نفر را درکنار خود می‌بینید که ظاهرا با هم دوست هستند؛ همگی سرشان را در گوشی فرو برده‌اند و به‌شکلی عجیب به نمایشگر آن خیره شده‌اند. 

این افراد با هم صحبت نمی‌کنند؛ خودشان را با گوشی سرگرم کرده‌اند، مدام ویدیوهای کوتاه می‌گیرند، روی آن‌ها فیلتر می‌گذارند و در فضای آنلاین به‌اشتراک می‌گذارند. برای گرفتن تصاویر سلفی، دو-سه ثانیه لبخند می‌زنند؛ لبخندی که از ته دل نیست و صرفا یک لبخند ظاهری به‌حساب می‌آید. به‌گونه‌ای عکس را ثبت می‌کنند که انگار حضور دوربین اصلا برای‌شان مهم نیست و صرفا در حال خوش‌گذرانی با دوستان هستند. همه‌ی این‌ کارها را می‌کنند تا سرانجام عکسی که برای پست‌کردن در اینستاگرام می‌گیرند، فوق‌العاده و جذاب از آب در بیاید تا نهایتا بتوانند با دو خط جمله‌ی بزرگان، آن را پست کنند و لایک بگیرند.

۹۹درصد از مواردی که در اینستاگرام می‌بینید، غیرواقعی هستند

بدترین نوع تنهایی، این است که با خودتان راحت نباشید.

-مارک توین، نویسنده‌ی فقید آمریکایی

بگذارید توضیح درباره‌ی این بخش از مقاله را با مثالی از یکی از حساب‌های کاربری محبوب اینستاگرام آغاز کنیم. چسی کینگ یکی از نخستین اینفلوئنسرهایی است که به انتشار پست‌هایی به‌منظور افزایش آگاهی مردم درباره‌ی آثار منفی شبکه‌های اجتماعی روی سلامتی افراد پرداخت. 

وی می‌گوید: «حتی آن زمان‌هایی که جثه‌ی بزرگی نداشتم، وقتی زیاد ورزش می‌کردم و غذای کمی می‌خوردم، همیشه می‌خواستم بدنم را بپوشانم؛ چرا که حس می‌کردم بدن بی‌نقص و فوق‌العاده‌ای ندارم. اما حالا اولویت اصلی‌ام این است که شاد باشم و با ظاهر فعلی‌ام احساس راحتی کنم. امروز من از بدنم و آنچه که برایم انجام می‌دهد، قدردانی می‌کنم. ما به‌دنبال نیامده‌ایم که همگی مثل عروسک باربی به‌صورت ۲۴ساعته و هفت‌روز هفته، فوق‌العاده به‌نظر برسیم. ما انسان هستیم و همگی باید این امکان را داشته باشیم که همیشه به‌طرز دیوانه‌واری احساس راحتی بکنیم و شاد باشیم.»

آمار به‌دست‌آمده از تحقیق روی ۱٬۵۰۰جوان بین ۱۴ تا ۲۴سال،‌ نشان داده است که اینستاگرام نه‌تنها روی روح و روان آن‌ها آثاری جدی دارد، بلکه کیفیت خواب آن‌ها را نیز تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. ظاهرا این پلتفرم به‌اشتراک‌گذاری تصویر و ویدئو، به‌نوبه‌ی خود حتی می‌تواند آثاری روی قلدری‌کردن، اضطراب، افسردگی و نوعی ترس جدی نسبت به نادیده‌گرفته‌شدن توسط اطرافیان داشته باشد.

آن‌هایی که به اینستاگرام اعتیاد پیدا می‌کنند، همواره نگرانند که نکند پستی را از دست بدهند و آن را لایک نکنند، بنابراین همیشه صفحه‌ی اصلی آن را باز می‌گذارند و ساعات طولانی از وقت خود را در این اپلیکیشن تلف می‌کنند. درواقع به‌دلیل همه‌گیر شدن اینستاگرام، امروزه سندرم FOMO (ترس از دست دادن) به‌شدت رواج یافته است.

کسی که به خودش ایمان دارد، برای متقاعد کردن دیگران تلاش نمی‌کند؛ کسی که از خودش راضی و خشنود باشد، نیازی به تأییدشدن از سوی دیگران ندارد؛ اگر کسی خودش را قبول کند و بپذیرد، تمام دنیا نیز او را قبول می‌کنند.

-لائوتسه، فیلسوف مشهور چینی

مشکل اینجا است که اکثر مردم با خودشان سرراست نیستند و در حقیقت خودِ واقعی‌شان را در فضای آنلاین نشان نمی‌دهند. موضوع بحث این نیست که اینستاگرام به‌عنوان یک پلتفرم، به‌خودیِ خود مخرب است و آثار منفی متعددی دارد؛ موضوع این‌جا است که نحوه‌ی استفاده‌ی اکثر ما از آن، درست نیست. کاربران این شبکه‌ی اجتماعی نباید به‌ هنگام حضور در آن، شخصیتی جدید برای خود بسازند و خود را مانند کس دیگری نشان دهند تا صرفا بتوانند فالوورهای خود را راضی نگه دارند؛ فالوورهایی که درهرصورت حتی اگر پست‌هایتان را نیز لایک کنند، در واقعیت آن‌طوری که فکرش را می‌کنید برای شما اهمیت قائل نیستند. 

نباید فراموش کنیم ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که اهمیت زیادی برای زیبایی و اصطلاحا باحال‌بودن قائل است، کسی نمی‌تواند این حقیقت را کتمان کند. بااین‌حال باید بدانید که اگر خودتان باشید، مقبولیت بیشتری خواهید داشت.

درنهایت اگر به‌این‌خاطر که صفحه‌ی اینستاگرام شما تعداد فالوورهای زیادی ندارد، احساس ناراحتی می‌کنید و خود را آدم بدشانسی می‌دانید، به‌خاطر داشته باشید که این سنجاب کوچولوی دوست‌داشتنی، بیشتر از آنچه که فکرش را بکنید فالوور دارد! پس دست از تلاش واهی بردارید، فقط خودتان باشید.

منبع: زومیت

هرگاه به نسخه‌های مختلف سیستم‌عامل محبوب ماکروسافت، یعنی ویندوز فکر می‌کنیم، خود‌به‌خود ذهنمان به‌سمت نسخه‌های ویرایش خانگی (Home) یا حرفه‌ای (Pro) و دیگر نسخه‌ها متمایل می‌شود. دراین‌میان، عوامل دیگری‌ هم برای ایجاد تفاوت اساسی بین نسخه‌های ویندوز وجود دارد؛ ازجمله ۳۲ بیت یا ۶۴ بیت بودن سیستم.

به‌احتمال فراوان بارها عبارات ۳۲ بیت و ۶۴ بیت به گوشتان خورده است و شاید کاملا معنای آن را درک نکرده باشید. این عبارات از کجا آمده‌اند و چه تأثیری بر تجربه‌ی کاربری‌تان می‌گذارند؟

چه عاملی کامپیوتر را ۳۲ یا ۶۴ بیتی می‌کند؟

بسته به نوع معماری پردازنده (CPU) استفاده‌شده در رایانه، سیستم شما ۳۲ یا ۶۴ بیتی خواهد بود. اکثر پردازنده‌های موجود تولیدشده در سال‌های گذشته در دسته‌ی ۳۲ یا ۶۴ بیتی جای می‌گیرند. عموما پردازنده‌های ۶۴ بیتی قوی‌تر از همتایان ۳۲ بیتی خود هستند؛ چراکه توانایی نگه‌داری و پردازش مقدار بسیار بیشتری از داده را دارند.

برای درک بیشتر بزرگی تفاوت بین این دو معماری باید اطلاعاتی از نوع عملکرد و محاسبات در سیستم دودویی داشته باشید. برخلاف سیستم شمارش ده‌دهی که می‌تواند بسته‌های ده‌تایی را شامل شود و ما در زندگی عادی از آن استفاده می‌کنیم، سیستم دودویی فقط دو واحد دارد: صفر یا یک. بنابراین، پردازنده‌ای ۳۲ بیتی می‌تواند حداکثر ۲ به توان ۳۲ یا ۴میلیارد و ۲۹۴میلیون و ۹۶۷هزار و ۲۹۶ آدرس داشته باشد. باوجوداین، پردازنده‌ای ۶۴ بیتی می‌تواند ۲ به توان ۶۴ یا ۱۸،۴۶۶،۷۴۴،۰۷۳،۷۰۹،۵۵۱،۶۲۶ یعنی رقمی درحدود ۱۸کوینتیلیون (۱۸بیلیون گیگابایت یا ۱۶اگزابایت) آدرس ممکن داشته باشد که کاملا تفاوت دو معماری را نشان می‌دهد.

تفاوت ویندوز ۳۲ و ۶۴ بیتی چیست؟

اگر از پردازنده‌ی ۶۴ بیتی استفاده می‌کنید، برای استفاده از تمام توان آن باید از ویندوز ۶۴ بیتی استفاده کنید. البته، نسخه‌ی ۳۲ بیتی ویندوز روی پردازنده‌های ۶۴ بیتی به‌خوبی کار می‌کند؛ اما نمی‌تواند از تمام قدرت CPU استفاده کند. امکان نصب ویندوز ۶۴ بیت روی پردازنده‌ی ۳۲ بیتی وجود ندارد؛ اما ویندوز ۶۴ بیتی می‌تواند برنامه‌های ۳۲ بیتی را اجرا کند.

این دو معماری در ویندوز دو تفاوت مشخص دارند: ۱. نسخه‌ی ۳۲ بیتی ویندوز می‌تواند نهایتا از چهار گیگابایت حافظه‌ی رم استفاده کند؛ بنابراین اگر در رایانه‌‌تان شانزده گیگابایت رم داشته باشید و از ویندوز ۳۲ بیت استفاده کنید، سیستم‌عامل عملا نمی‌تواند بیش از چهار گیگابایت آن را استفاده کند؛ ۲. تفاوت دوم در پوشه‌ی Program Files است. در نسخه‌ی ۳۲ بیتی ویندوز تمام برنامه‌ها به‌صورت پیش‌فرض در پوشه‌ی Program Files نصب می‌شوند؛ اما در نسخه‌ی ۶۴ بیتی پوشه‌ای اضافه به‌نام (Program Files (x86 برای نصب برنامه‌های ۳۲ بیتی وجود دارد. دلیل این امر آن است که نوشتن برنامه‌ برای معماری ۳۲ و ۶۴ بیتی کاملا متفاوت است.

وقتی برنامه‌ها می‌خواهند برخی از اطلاعات مشترک مانند DLLها را بگیرند، پوشه‌ی مشخصی از Program Files را باید بررسی کنند. این، دلیل جداکردن دو پوشه به‌وسیله‌ی ویندوز است؛ مثلا نرم‌افزار ۳۲ بیتی نمی‌داند با یک DLL از ۶۴ بیتی چه کند. دانستن این نکته خالی از لطف نیست که ویندوز ۳۲ بیت به‌عنوان x86 و ۶۴ بیت به عنوان x64 معرفی می‌شود.

نسخه‌های بسیار قدیمی از ویندوز، مثل ویندوز ۳.۱، نرم‌افزار‌هایی ۱۶ بیتی را اجرا می‌کردند. نسخه‌ی ۳۲ بیتی ویندوز با این نرم‌افزارهای قدیمی سازگار است؛ اما ویندوز‌ ۶۴ بیتی نمی‌تواند آن‌ها را اجرا کند. پس، اگر قصد دارید آن‌ها را در ویندوز ۶۴ بیتی اجرا کنید، باید از شبیه‌ساز ویندوز ۳۲ بیتی استفاده کنید. به‌علاوه، ویندوز ۶۴ بیتی به درایور‌های ۶۴ بیتی هم نیاز دارد؛ پس، اگر پرینتر قدیمی سازگار با ویندوز ۳۲ بیتی دارید، این وسیله روی سیستم جدید شما کار نخواهد کرد.

تفاوت بین برنامه‌های 32 بیتی و 64 بیتی

نسخه‌های متفاوتی از نرم‌افزار را فروشنده‌ی برنامه معرفی می‌کند. برخی از توسعه‌دهندگان فقط نسخه‌ی ۳۲ بیتی نرم‌افزار را ارائه می‌دهند؛ اما برخی به شما حق انتخاب بین ۳۲ یا ۶۴ بیتی بودن را می‌دهند و گاهی هم نسخه‌ی مناسب با سیستم شما را به‌صورت خودکار شناسایی و نصب می‌کنند.

اگر ویندوز ۶۴ بیتی دارید، تا جای ممکن باید از نسخه‌ی ۶۴ بیتی برنامه‌ها استفاده کنید. بااین‌حال اگر به نسخه‌ی مناسب دسترسی نداشتید، با خیال آسوده از نمونه‌ی ۳۲ بیتی می‌توانید استفاده کنید؛ چراکه این نمونه باید به‌خوبی روی سیستم شما اجرا شود.

احتمالا سرعت اجرای نسخه‌ی ۶۴ بیتی برنامه‌ها آن‌چنان شما را شگفت‌زده نمی‌کنند؛ اما با استفاده از آن‌ها می‌توانید از مزایایی مانند امنیت بیشتر معماری و استفاده از رم بیش از چهار گیگابایت بهره‌مند شوید. همچنین، این برنامه‌ها معمولا از نمونه‌ی ۳۲ بیتی خود بازده بیشتری دارند و پایدارتر هستند.

پس، وقتی می‌خواهید برنامه‌ای دانلود کنید، به کلماتی مانند Versions یا Editions در لینک دانلود دقت کنید تا متوجه شوید نوع ۶۴ بیتی برنامه را هم سازنده ارائه می‌دهد یا خیر؛ زیرا نسخه‌ی ۳۲ بیتی برنامه‌ها با تمام سیستم‌ها سازگار است و معمولا فروشندگان آن را به‌صورت پیش‌فرض در صفحه‌ی دانلود قرار می‌دهند. قطعا اگر ویندوز ۳۲ بیتی دارید، فقط نسخه‌ی ۳۲ بیت نرم‌افزار برای شما کار خواهد کرد.

ویندوز کامپیوتر ما ۶۴ بیتی است یا ۳۲ بیتی؟

اکنون که تفاوت بین دو معماری را توضیح دادیم، می‌توانیم متوجه شویم از کدام نسخه‌ی ویندوز استفاده می‌کنیم.

در ویندوز ۱۰ با کلیک راست روی دکمه‌ی استارت و انتخاب گزینه‌ی System یا رفتن به منوی Settings > System > About می‌توانید در قسمت Device specifications و روبه‌روی گزینه‌ی System Type نسخه‌ی ویندوز نصب‌شده روی سیستم و نیز معماری پردازند‌ه‌ی خود را مشاهده کنید.

در ویندوز ۷ و نسخه‌های قبلی، با کلیک راست روی گزینه‌ی Computer در منوی استارت و انتخاب گزینه‌ی Properties یا استفاده از کلیدهای ترکیبی Win + Pause در تمام نسخه‌های ویندوز، به صفحه‌ی مشخصات ویندوز می‌روید و روبه‌روی قسمت System Type می‌توانید اطلاعات ویندوز و معماری پردازنده را مشاهده کنید.

هر دو پنل همچنین مقدار رم نصب‌شده را در بخش Installed RAM نشان می‌دهند. اگر ویندوز ۳۲ بیتی و بیش از چهار گیگابایت رم داشته باشید، با عبارت 4GB usable مواجه خواهید شد.

می‌توانیم ویندوز ۳۲ بیتی را به ۶۴ بیتی ارتقا دهیم؟

معماری پردازنده با سیستم‌عامل شما باید مطابقت داشته باشد؛ پس اگر مطابقت ندارد، ویندوز خود را می‌توانید ارتقا دهید. برای مثال، اگر از نسخه‌ی ۳۲ بیتی ویندوز ۱۰ روی پردازنده‌ی ۶۴ بیتی استفاده می‌کنید، ویندوز خود را به ۶۴ بیت می‌توانید ارتقا دهید. باوجوداین، نسخه‌های ۳۲ بیتی ویندوز نصب‌شده روی پردازنده‌های ۳۲ بیتی ارتقادادنی نیستند. برای ارتقای این سیستم‌ها باید کامپیوتری مبتنی بر پردازنده‌ی ۶۴ بیتی تهیه کنید تا از مزایای آن بتوانید بهره‌مند شوید. هر کامپیوتری که در چند سال اخیر ساخته شده، مطمئنا پردازنده و ویندوز ۶۴ بیتی خواهد داشت.

معماری ۶۴ بیتی؛ استانداردی طولانی‌مدت